"Duds Hunt" Nakanishi bez sukcesów próbuje sprzedawać polisy na życie. Tyranizowany przez szefa daje się namówić znajomemu z czata na intratną grę (tytułową Duds Hunt), która odbywa się na ulicach miasta. Jej zasady są proste: trzeba odebrać marker (czyli specjalny telefon) innemu graczowi, żeby zdobyć pieniądze. Wszelkie chwyty dozwolone. Nakanishi używa specjalnej pałki policyjnej, inni gracze sięgają po kije bejsbolowe, noże czy nunchaku. Nakręcająca się spirala brutalnej przemocy w pogoni za pieniędzmi i dawką adrenaliny doprowadza do mocnego, zaskakującego finału. Autor wykoślawia obraz świata, przenosząc zasady gry komputerowej na ulice prawdziwego miasta. Stawia kontrowersyjną tezę dotyczącą eliminacji ze społeczeństwa niepożądanych jednostek. Przez pryzmat wydawałoby się prostej historyjki sensacyjnej pokazuje zagadnienie zemsty sprowadzone do granic absurdu. Daje do myślenia i nie pozwala czytelnikowi pozostać obojętnym na zasygnalizowany problem. Ale "Duds Hunt" blednie przy 20-stronicowej historyjce "Wielopoziomowe sny" zamieszczonej na końcu tomu. Zrealizowana została sześcioma (sic!) różnymi stylami graficznymi. Ma to swoje fabularne uzasadnienie, bo każdy styl przyporządkowany jest jednemu z narratorów. Opowiadają oni różne wersje tej samej historii, a czytelnik sam musi wyłowić prawdziwy przebieg zdarzeń. Nie jest to specjalnie trudne zadanie, dlatego przeszkadza pewna nadgorliwość autora, który w finale obu komiksów zamieścił zbyt łopatologiczne wyjaśnienia. [Jarek Obważanek, 2.06.2008] "Duds Hunt" |
Poglądy wyrażane w recenzjach są osobistymi odczuciami ich autora i nie powinny być uznawane za prawdy objawione.
