|
"Baśnie" tom 1: "Na wygnaniu" Jak wiele składników można wrzucić do jednego garnka, by upichcić coś strawnego? Bill Willingham tworząc "Baśnie" zabawił się w szalonego kucharza. Składnikami w jego zupie zostały postacie zapożyczone z szerokiego spektrum literatury dziecięcej, a jedynym ograniczeniem, jakie sobie postawił przy ich doborze, była kwestia praw autorskich; wszystkie należą do domeny publicznej. To jednak pozostawiło mu ogromne pole do popisu, bo podań, legend i bajek, jakie z minionych wieków zachowały się na piśmie, jest setki i to w najróżniejszych wersjach. Głównymi źródłami inspiracji dla Willinghama były baśnie spisane przez Charlesa Perrault i braci Grimm, jednak pożyczył także postaci od wielu innych autorów, tworząc niezwykle odważną mieszankę. Połączył nawet podobnych bohaterów różnych historii w jedno, stąd Śnieżka ma za sobą wstydliwe przygody z krasnoludkami, a jednocześnie jest siostrą Róży Czerwonej z zupełnie innej baśni. Z kolei Książę zdążył zaliczyć związki ze Śnieżką, Śpiącą Królewną i Kopciuszkiem. Willingham stworzył cały obszerny świat, który ujawnia czytelnikom stopniowo. Chociaż akcja komiksu toczy się we współczesnym Nowym Jorku (zwanym tu Baśniogrodem), to scenarzysta wspomina również kluczowe wydarzenia, które miały miejsce setki lat wcześniej, gdy tajemniczy Adwersarz zmusił Baśniowców do ucieczki do świata realnego, gdzie ogłosili amnestię ze względu na dawne występki wielu z nich. Jednak Willingham od początku jasno daje do zrozumienia, że rozejm między nimi zbudowany jest na bardzo kruchych podstawach. Głównymi bohaterami pierwszego tomu są Śnieżka i Wilk, po amnestii generalnej przerobiony na detektywa, który przypomina połączenie Hana Solo z Rickiem Deckardem. To typ gościa, który najpierw wydaje wyroki, a potem szuka dowodów winy. Zachowuje się jak skończony dureń. Wydaje mu się, że wszystko mu wolno. Robi wokół siebie nieliche zamieszanie, ale koniec końców jego działania przynoszą zamierzony skutek. "Na wygnaniu" to zamknięta historia śledztwa w sprawie zabójstwa Róży Czerwonej. Niestety, zgodnie z cytatem z ostatniego rozdziału, rozwiązanie zagadki usatysfakcjonuje tylko nielicznych. Willingham rozpoczynając wątek roztacza wizję wielkiego spisku, a wyjaśnienie całej zagadki okazuje się dość przyziemne i zaskakująco małostkowe. Jednak ciekawie nakreślone postaci i barwne, cyniczne dialogi rekompensują pewne niedostatki wątku głównego. Chociaż mam wrażenie, że niektóre ostrzejsze rozmowy związane z seksem zostały dodane do komiksu na pokaz, żeby wydawał się bardziej wywrotowy i odważny, niż jest w rzeczywistości. Bo to jednak, mimo obecności wielu cwaniaków, kombinatorów i bestii w owczych skórach, komiks dość grzeczny. Porównywanie go z "Sandmanem" mija się z celem; to zupełnie inny kaliber. Miło się go czyta, można się trochę pośmiać i oczywiście spędzić dużo czasu analizując bogactwo nawiązań do literatury. Ale z grubsza rzecz biorąc to tylko kryminał z nietypowymi bohaterami. Rysunki Lana Mediny, mimo pewnych uchybień, stoją na wysokim poziomie amerykańskiego realizmu. Wszystkie kobiety są tu posągowo piękne, niestety większość jest do siebie bliźniaczo podobna. Wyróżnia je co najwyżej kolor włosów lub fryzura. Możemy się tylko domyślać kim jest dziewczyna, której Pinokio zwierza się ze swoich problemów z erekcją. Chociaż Willingham definitywnie zamyka wątek morderstwa, to świat wykreowany przez niego zachęca do sięgnięcia po następny tom. Tym bardziej, że akcja przeniesie się do Farmy zamieszkiwanej przez Baśniowców, którzy nie mogą przyjąć ludzkiej formy. Czy i na tym folwarku świnie doprowadzą do politycznego przewrotu? [Jarek Obważanek, 28.04.2008] "Baśnie" tom
1: "Na wygnaniu" |
Poglądy wyrażane w recenzjach są osobistymi odczuciami ich autora i nie powinny być uznawane za prawdy objawione.
